Santa Lusia

Undarlegar, yndislegar, syngjandi verur birtust mér löngu fyrir fótaferðatíma í morgun.  Um verurnar lék eldbjarmi og gerði upplifunina enn dularfyllri.  Þegar ég var búin að plokka tappana úr eyrunum og setja upp gleraugun ( þurfti ekki að setja tennurnar í mig ) sá ég að þarna voru á ferð kennarar, skólastjórar  og annað starfsfólk skólans. Ein var með Lúsíukrans á höfði og hinar héldu á kertum, allar hvítklæddar og sungu eins og englakór, blíðlega og fallega Santa Lúsía.  Önnur skólastýran sagði blíðlega við mig: Það er morgunmatur kl korter í átta og færði mér epli með logandi kerti og hjartalaga köku.  Síðan liðuðust þær syngjandi áfram eftir ganginum og vöktu hinar skólastúlkurnar.  Þegar við komum niður var búið að leggja á borð og kveikja á fullt af kertum.  Við borðuðum og sungum dönsk jólalög til kl að verða níu.  Þetta var alveg yndislegur morgun.

Í saumatíma var ég reyna að koma lagi á kjólinn minn ég saumaði og rakti upp, var orðin súr og svekkt og langaði bara að henda honum í tunnuna.  Það hvorki gekk né rak allan daginn, ég velti því fyrir mér hvort ég væri bara ekki á rangri hillu.  Eftir skólatíma kl þrjú fór ég í bæinn að kaupa lestarmiða og rápa.  Saumakennarinn var á aftenvakt og ég dreif mig aftur í kjólasauminn.  Ég hafði fengið hugmynd í strætó, ég rakti berustykkið upp og sneið og saumaði nýtt og nú held ég að þetta gangi.

Á morgun er síðasti dagurinn hjá mér fyrir jól og enn nóg að gera.